De familienaam Cissokho is in de loop van de voorbije twee decennia gemeengoed geworden in het rijk der wereldmuziekliefhebbers, maar de voornaam van Ibrahima roept wellicht niet bij iedereen veel herkenning op. Nochtans was de man een jaar of drie geleden de maker van een heel fraaie plaat, “Yanfu” en was hij te gast op heel veel festivals, al denk ik niet dat hij ooit bij ons gespeeld heeft.

Ibrahima is van Senegalese griot-komaf: zijn wiegje stond in de Casamance, een soort enclave, die helemaal anders is dan de rest van Senegal en die tussen Guinée-Bissau en Gambia verstopt ligt. Vader Cissokho en zijn kora kleurden al van bij Ibrahima’s geboorte diens omgeving en opgroeien met de klanken van de mbalax was voor hem even normaal als Will Tura of K3 voor de jongeren van bij ons.

Sinds hij een dozijn jaar geleden zijn geboorteland verruilde, ontdekte hij ook andere genres en vandaag kun je zeggen dat hij die invloeden mee geïntegreerd heeft in zijn composities: jazz, blues,, rock funk….ze sijpelen allemaal door in de tien songs van deze nieuwe plaat. Dat heeft uiteraard te maken met de band waarmee Cissokho zich omringd heeft. Mandingue Foly wilde in de loop der jaren al eens van samenstelling wijzigen, maar vandaag zijn het bassist Abdourakhman Fall, saxofonist Olivier Granger, percussionist Ousmane Seydi en drummer Pham Trong-hieu die de dienst uitmaken en die voor een solide basis zorgen, waarop de kora en de stem van Cissokho hun ding kunnen doen.

Dat “ding”, zijn songs in het Wolof, Peul en Frans over de dingen, die Afrikanen in het algemeen en Senegalezen in het bijzonder bezighouden. Zo wordt de zoektocht van het continent naar standvastige vrijheid het onderwerp van opener “Africa”, behandelt “Mbading”, zij het instrumentaal, het belang van het gezin -een thema dat ook terugkomt in afsluiter “Wadiour”, waarin de ouders geëerd worden, die alles voor hun kinderen over hebben- en gaat het heel wat aandacht naar de tradities van Afrika. “Birimbita” heeft het over het belang van het verleden om in de wereld van vandaag de juiste weg te kunnen kiezen, in “Waré” gaat het over strijders die het land blijven bewerken om hun gezin te eten te kunnen geven en in “Xabarou Rewmi” wordt gezegd dat werken één van de belangrijkste waarden van het land is.

Ik citeer niet alles, maar zo heeft u alvast een idee… Wat de muziek betreft, staat de kora centraal en is er heel veel ruimte gelaten voor blazers en het bij momenten indrukwekkende drum- en percussiewerk -hier denk ik bij voorbeeld aan “Kanou”, dat erg veel jazz in zich heeft en dat, net als “Yobalema” handelt over “liefhebben”, een gegeven dat de basis van alles is en blijft.

Alles bijeen levert dit een plaat op die, hoewel ze niet meteen opvalt omwille van haar originaliteit, toch heel kundig gespeeld en gezongen wordt en vooral erg gemeend en overtuigd klinkt. Dit is dus gewoon een heel goeie plaat geworden van één van de aankomende sterren uit de (ex)-Senegalese scene.

(Dani Heyvaert)